Na de dood van graaf Willem VI in 1417 brak de oude strijd tussen de Hoeken en Kabeljauwen opnieuw in alle hevigheid los. Nu ging het ook om de opvolging; Jacoba van Beieren, dochter van de overleden graaf Willem Vl en haar oom, Jan van Beieren, de zoon van Albrecht van Beieren en de broer van Willem Vl. 

Jacoba van Beieren kreeg de steun van de Hoeken, Jan van Beieren die van de Kabeljauwen. Jacoba haastte zich naar Holland om haar door de Hollandse steden als gravin te laten huldigen. Alleen Dordrecht weigerde. In Haarlem en Gouda probeerden de Kabeljauwen een greep te doen naar de macht, maar hun muiterij werd bedwongen. Jan van Beieren, die had laten zien dat hij de ambachtslieden in zijn stad de baas kon, wierp zich op als leider van de Kabeljauwse adel en de steden. De kleine ambachtslieden in de steden werden steeds oproeriger en de vroedschappen hoopten aan die onrust een eind te kunnen maken door het landsbestuur in handen te geven van een krachtige figuur als Jan van Beieren. Tien jaar lang (1417-1427) werden de graafschappen overspoeld door een nieuwe golf van geweld. 

In 1418 trad Jacoba - met dispensatie van de paus in het huwelijk was met haar neef Jan lV van Brabant. Haar oom, Jan VI van Beieren, eiste dat zij hem als voogd en ruwaard zou erkennen. Jan kreeg steun van de Kabeljauwen én van keizer Sigismund van Duitsland, deze bewoog de paus tot herroeping van de dispensatie en beleende de landen van Jacoba aan haar oom. In 1419 werd de strijd door bemiddeling van Filips de Goede van Bourgondië beslecht. In Woudrichem kwamen beide partijen met hun gevolmachtigden samen, omstuwd door een schitterende schaar van Hollandse, Zeeuwse, Henegouwse en  Brabantse edelen. Na veel gesprekken kwam men overeen, dat Dordrecht, Gorinchem, Leerdam en omliggende landen door Jan van Beieren als erfleen bestuurd zouden worden, terwijl  bij  de  dood  van Jacoba, Henegouwen, Holland, Zeeland en Friesland aan Jan zouden  worden afgestaan. Voorts zouden deze gewesten vijf jaar achtereen door de hertogen van Brabant en Beieren gezamenlijk bestuurd worden, terwijl Jacoba de inkomsten zou verkrijgen. (Dit feit staat in de boeken vermeld als Zoen van Woudrichem).  

Dordrecht was echter de enige Hollandse stad die de nieuwe graaf erkende. Jan van Brabant probeerde Dordrecht te belegeren (1418), maar dat mislukte. Wel maakte hij zich meester van Rotterdam, waardoor hij vanaf nu de Maasmonding beheerste. Maar toen had Jan er schoon genoeg van alles. In 1420 verkocht hij zijn graventitel aan Jan van Beieren in ruil voor de stad Dordrecht en het land van Arkel met de stad Gorkum. Daarmee was Jan van Beieren als dé grote overwinnaar uit de strijd tevoorschijn gekomen. Jacoba aanvaardde dit niet. Na een hoog oplopende echtelijke ruzie liet zij in 1421 haar huwelijk ongeldig verklaren en week uit naar Engeland.

Jan van Beieren kreeg in Holland en Zeeland nu vrij spel. Overal werden Hoeken vervangen door Kabeljauwen. Veel verdreven Hoekse edelen begonnen een carrière als roofridder of trokken weg uit Holland. Gedurende de vijf jaar dat Jan van Beieren over Holland en Zeeland regeerde bleef het onrustig. In de handel en nijverheid, met name de Lakenidustrie, ging het minder goed. Daardoor werden de ambachtsgilden opnieuw opstandig. 

Aan het eind van 1420 werd Jan van Beieren nog tot heer van Friesland erkend. De vreugde was echter van korte duur. Na allerlei strijd over en weer tussen verschillende groepen Friezen en Friese zeerovers kwam er, geheel buiten Jan om, een vrede tot stand tussen de stad Groningen, de verschillende Friese landen en de Embdense Fries Ocko tom Brok. Na nog wat diplomatieke acties van de kant van graaf Jan was zijn rol in 1422 uitgespeeld en was ook de rol van Holland in de Friese gebieden voor een eeuw tot een einde gebracht.

In Haarlem brak in 1422 een groot oproer uit onder de ambachtsgilden, die uiteindelijk werd bedwongen. Gevaarlijk werden ook de Hoekse roofridders. Door hun berovingen van goederen transporten berokkenden zij de handel veel schade. De bevolking in de steden kreeg het daardoor niet gemakkelijk, want die was geheel aangewezen op de nijverheid en de handel. Als er in het land geen vrede en rust was, lag de handel en nijverheid nagenoeg stil.

In 1424 voer een Engelse oorlogsvloot uit, waarna de Engelsen optrokken naar Henegouwen om de strijd aan te binden tegen haar ex-echtgenoot, die gesteund werd door Filips de Goede.

Voor Holland en Zeeland was het gevaar voorlopig afgeweken. Jan van Beieren kon zich nu geheel wijden aan het organiseren van het bestuur in de noordelijke gewesten. Maar Jan van Beieren werd in 1425 door zijn vijanden op een slinkse manier vergiftigd: door gif, dat aan zijn gebedenboek was gesmeerd. 

Sommige mensen hebben nooit geluk in de liefde, Jacoba was één van hen. Humphrey liet haar in de steek voor een hofdame, waarna zij zich in 1425 aan Filips overgaf en in Gent gevangen werd gezet.

Na de dood van Jan van Beieren (1425) werd het opnieuw onrustig. Jan had zijn rechten op Holland, Zeeland en Henegouwen nagelaten aan Filips de Goede, terwijl Jan lV van Brabant, zich als graaf van Holland en Zeeland bleef beschouwen. De Hoeken verzetten zich hiertegen. Zij maakten zich meester van het stadje Schoonhoven. De Staten van Holland en Zeeland huldigden Jan van Brabant, de ex-echtgenoot van Jacoba en wettelijk erfgenaam van Jan van Beieren als hun nieuwe landsheer. Alleen Dordrecht, Gouda en Zierikzee weigerden dat. Zij wilden liever neutraal blijven. Jan van Brabant was graag bereid voor veel geld Holland en Zeeland voor twaalf jaar aan Filips de Goede te verpanden. Daarmee vielen hem Brabant, Limburg en de Landen van Overmaze toe. Toen deze zich met de strijd in Holland ging bemoeien, kwamen de Hoekse en Kabeljauwse twisten in een ander vaarwater terecht. 

"Hoeks" wilde nu zeggen: tegen een sterk centraal gezag, dus tegen de Bourgondiërs. De Kabeljauwen waren vóór de Bourgondiërs. "Hoeks" waren de ambachtslieden in de steden. Het was hen er in de eerste plaats te doen om het recht zich te mogen organiseren en om het verkrijgen van meer invloed op het bestuur van hun stad; "Kabeljauws" waren de rijke kooplieden en kapitaalbezitters. Zij hoopten, dat Filips een eind zou maken aan de strijd, waardoor het land tien jaar lang was geteisterd en dat er nu eindelijk een tijd van vrede en rust zou aanbreken en de handel weer tot bloei zou komen. Daarvoor was een krachtig bestuur van één vorst onontbeerlijk. De edelen die voorheen de dienst uitmaakten wilden dat natuurlijk voorkomen en verzetten zich tegen de hertog van Bourgondië. 

Filips de Goede liet Jacoba van Beieren gevangen zette op het Gravensteen in Gent. Jacoba sleet haar treurige dagen in de kerker te Gent, en haar zorg vermeerderde toen zij ontdekte, dat men haar naar Rijsel wilde overplaatsen, om haar daar levenslang op te sluiten. Maar lang heeft Jacoba niet gevangen gezeten. Ze wist te ontsnappen. In stilte klaagde zij vrienden in Holland haar nood, en deze besloten terstond middelen ter harer bevrijding aan te wenden. Twee edellieden,Spiering en Aalburg, begaven zich naar Gent, slaagden er in tot de Gravin toegelaten te worden en overlegden met haar een plan om te ontvluchten. Op zekere avond,toen haar bewakers aan het avondmaal zaten, wisten de Gravin en haar kamenierster zich snel in manskleren te steken en in deze vermomming het kasteel  te  ontvluchten. De beide edellieden  hielden paarden voor hen in gereedheid onder de muren van het slot, en toen zij ze bestegen hadden,reed het viertal de ganse nacht door, totdat men de volgende morgen Breda bereikt had, vanwaar de vlucht over Woudrichem naar Vianen vervolgd werd.

Daarna voerden Jacoba en Filips drie jaar lang oorlog tegen elkaar. Een ongelijke strijd, want Jacoba werd slechts gesteund door haar Hoekse benden die wel fanatiek waren, maar ook arm, en door enkele steden: Gouda, Schoonhoven en Oudewater. Steun kreeg zij ook van de Zeeuwse steden Zierikzee en Middelburg. De Zeeuwen kozen Jacoba's kant, omdat zij goede relaties onderhield met Engeland, waar de Zeeuwse kooplieden goed van zouden kunnen profiteren. 

Van buiten Holland kreeg ze steun uit Engeland en het Sticht Utrecht. Filips de Goede was echter sterk in het voordeel. Hij kon dankzij het geld van de steden huursoldaten in dienst nemen. Ook steunden de Hollandse steden hem door het sturen van een contingent soldaten. links: het Gravensteen in Gent, waar Jacoba gevangen zat.

Later kwamen de boeren nogmaals in opstand, dit keer omdat Filips hen (vrij lichte) strafmaatregelen had opgelegd. De boeren probeerden Hoorn te belegeren, maar tegen Filip's boogschutters waren zij volstrekt weerloos. Filip's leger was goed bewapend en getraind. Het leger had ook een nieuw wapen in die tijd, het kanon. Het kanon was zwaar en log en het schoot ook niet al te zuiver. Maar toch konden met een kanon de zware muren van kastelen en steden worden vernield. In het leger van Filips waren ook de boogschutters heel gevaarlijk. Met enorme bogen konden zij een harnas op een afstand van wel 100 meter doorboren. Ook bestonden de legers uit vele soldaten die bewapend waren met hellebaarden. Hiermee konden zij steken en hakken. Tegen deze legers waren de ridders niet meer bestand. De boeren werden bij tientallen neer gemaaid. Jacoba hield het nog drie jaren vol, dank zij de steun van het Sticht Utrecht. Na een beleg van 14 weken viel het zeer strategisch gelegen slot Zevenbergen aan het Hollands Diep in Filip's handen.